Mijn verhaal.
Toen ik enkele jaren geleden bij een coach op de bank zat, had ik niet kunnen denken dat ik ooit anderen zou kunnen helpen. Dat ik genoeg vertrouwen zou hebben om anderen op het pad van zelfliefde te zetten en hen een duwtje in de rug te geven. Vroeg je mij als tiener wat mijn droom was, dan had ik je niet verteld dat ik coach wou worden. Ik was verliefd op de liefde en keek toen al uit naar een partner die me gelukkig zou maken. Mijn dromen waren gericht op een relatie en een gezin (huisje-tuintje verhaal). Niet op mezelf. Tot ik als twintiger geconfronteerd werd met twee heel onverwachte, maar gelijkaardige relatiebreuken.
Ik begreep er niets van. Na de tweede breuk ben ik dieper gaan kijken. Ik moest leren voelen, mezelf leren kennen, rust en acceptatie vinden binnen mezelf. Over een periode van ongeveer twee jaar las ik heel wat boeken over acceptatie en over leven in het nu. Ik kwam buiten op mijn eentje, deed voor het eerst aan yoga, volgde workshops en ging naar een therapeut. Ik kwam vaker in contact met gelijkgestemden, maar het belangrijkste: ik was gelukkig en in balans zonder een partner.
De liefde bleef niet uit en op mijn nieuwe job leerde ik ook een nieuwe partner kennen. De start van onze relatie liep niet van een leien dakje. Mijn partner ging net door een moeilijke breuk en voelde zich nog vaak schuldig. Daardoor leek het voor mij alsof hij twijfelde aan onze relatie, aan mij. Hallo oude angsten, hallo patroontje.
Het idee dat hij zich zou bedenken, greep me naar de keel. Sommige dagen raakte ik niet meer uit bed en ik haatte dat ik weer zo afhankelijk was van iemand anders. Dat mijn gevoel en mijn eigenwaarde weer stond en viel met de acties van iemand anders. Ik ging opnieuw hulp zoeken en kwam zo bij Sophie, life coach, en wat later ook bij Marie, psychologe, terecht.
Beide dames hielpen mij om dat beperkende patroon en die zelfsabotage opnieuw te doorbreken. Ze reikten me nieuwe inzichten aan die me nog dichter bij mezelf brachten, waardoor ik terug een soort van grenzeloos vertrouwen kreeg in het leven (en het universum). Ik leerde milder zijn voor mezelf en weer van mezelf te houden.
Dankzij hen ontdekte ik dat ik altijd op zoek geweest was naar iemand die me compleet zou maken terwijl ik eigenlijk al volwaardig en compleet was op mezelf.
Het antwoord dat ik destijds zocht - “waarom hielden die relaties geen stand?” - werd me duidelijk. Ik verbond mijn eigenwaarde al die tijd aan een partner en legde de verantwoordelijkheid voor mijn geluk in hun handen. Door de hulp van verschillende coaches en psychologen ben ik nu thuis gekomen bij mezelf en sta ik geruster en zelfzekerder in mijn relaties. Mijn partner en ik zijn intussen ook de gelukkige ouders van een geweldige zoon en ik kreeg er ook fantastische plus dochter bovenop.
Voor mij werd het ongeveer een anderhalf jaar geleden dan ook duidelijk wat ik graag wil doen in mijn leven:
Ik wil anderen helpen zoals ik destijds (en nog steeds) geholpen werd.
Ik wil mensen helpen, inspireren en ondersteunen in hun persoonlijke ontwikkeling.
Ik wil ze helpen om met zelfliefde en veerkracht in het leven te staan.
Ik wil mensen laten thuiskomen bij zichzelf.
“Because true belonging only happens when we present our authentic, imperfect selves to the world, our sense of belonging can never be greater than our self-acceptance.”